Reisimpressie - Magische reis in Schotland - Anna Zeeuwe

"Wijn is sterk, een koning is sterker, vrouwen zijn nog sterker, maar de waarheid zal alles overwinnen" (inscriptie in de kapel van Rosslyn).

Ik ben nu een paar weken terug maar nog steeds voor het slapengaan zie ik beelden uit Schotland aan me voorbij trekken. Ik ging uit nieuwgierigheid naar het landschap, wist niets van de cultuur of geschiedenis, wilde me laten verrassen. De rit van Edinburgh naar ons eerste verblijf was nog normaal: groen en heuvelachtig. Maar eenmaal aangekomen in Aberfeldy begon het sprookje "Anna in wonderland". Een sprookje bewoond door oeroude bomen, meren, watervallen, valleien, vreemde stenen, wolgras en mos, veel mos, waar bloemetjes uitgroeiden en waar alles een betekenis had om het mysterie van de natuur te duiden. Wat ik nooit zal vergeten was de suizende stilte, het dansende licht over de heide en het hypnotiserende geluid van de waterstroompjes die van alle kanten naar beneden kronkelden. Het geluid van de stilte op de heide bewerkstelligde de hallucinatie van een muzieksymphonie.

Na de kennismaking met dit magische landschap vertrokken we naar de westkust van Schotland. Onderweg o.a. een oorverdovende, indrukwekkende waterval, een gigantisch meer, een grote hut gebouwd op palen in het water en tenslotte: een hotel aan de baai van Oban. Wat er daarna gebeurde heeft me werkelijk omver geblazen, dusdanig dat ik zelfs een boot heb gemist (dat kreeg een grappige wending door een lift van 3 Schotse muzikanten in plooirokjes). Vanuit Oban maakten we een trip met boot-bus-bootje-bootje-boot-bus-boot. Een van de aanmeerplaatsen was het onbewoonde eilandje Staffa. Hoe deze ervaring te omschrijven? Oogverblindend mooi, ontzagwekkend, dramatisch??? Bij de eerste aanblik was ik verbaasd en duizelig en na een -voor mij- adembenemende loop over, verspringend in hoogte, zeshoekige basaltkolommen kwam je bij de ingang van de zeegrot waar het zuigen van het water door de grot als een lokkende betovering klonk. Toch was mijn angst sterker dan de betovering en daardoor heb ik niet gehoord hoe het geluid van de zee resoneerde binnen in de grot, waarvan de kolomstructuur uitgesleten is in bogen, lijkend op een gotische kathedraal.

Na de opwinding van Staffa volgde de weldadige rust van Iona waar het de bedoeling was naar het hoogste punt te lopen en daar wat te mediteren. Niet iedereen kon wachten tot de top en ik ben als eerste afgehaakt. Zo ben ik, volslagen geabsorbeerd door de serene energie van dit eilandje (minder dan 200 inwoners), mijn besef van tijd compleet kwijtgeraakt en heb ik de boot naar Mull gemist. Mijn telefoon leeg, ongeruste mensen die de laatste bus en boot naar het vasteland moesten halen (mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa). Jacqueline is teruggekomen en heeft een lift kunnen regelen met de Schotten. Terwijl de chauffeur zijn best deed om ons de boot te laten halen, genoot ik van het bizarre panorama: een kruising tussen land en water. Een enorme zeebaai die overgaat in een meanderende zeestraat en uiteindelijk in een meer uitkomt (of omgekeerd?) met aan de horizon bergen die door de nevels schemeren.
Ik kan me nog vaag herinneren dat we de volgende dag een bezoek hebben gebracht aan een vallei met heuvels van opgestapelde keien, en steencirkel met een open graf en wat menhirs. Het was een plaats waar ik weg van wilde hoewel ik toch nog even in het open graf ben gaan liggen: alsof ik de grond werd ingezogen.

De laatste etappe was de "echte" wereld: Edinburgh. Mooie oude statige huizen, een kasteel, kathedralen met elegante torenspitsen en een hotel met oude portetschilderijen en sierlijke koperen handvatten aan de deuren. Niet ver hier vandaan ligt de beroemde en mysterieuze kapel van Rosslyn met een nabijgelegen ravijn (waar ik uiteindelijk -met helpende handen- de confrontatie met mijn hoogtevrees ben aangegaan). De kapel is gedecoreerd met een overdaad aan ornamenten, reliëfs en sculpturen en lijkt op een samenbrengen van de boven- en onderwereld. Het is alsof de bovenwereld, het goddelijke, een dekmantel is voor de geheimen van de heidense onderwereld. Het energieveld in de kapel voelde ik als te theatraal, terwijl de energie in de crypte aanvoelde als een verademing, net zoals de energie bij "de groene man" op het pad langs het ravijn heel aards en puur aanvoelde ("de groene man" is -heb ik gelezen- de metgezel van moeder natuur en is de band met onze wilde natuur, ontembaar, wild en vrij). In de kapel zijn als verwijzingen naar het heidens aspect bijvoorbeeld 100 afbeeldingen te vinden van "de groene man"! Deze mythische figuur is in de natuur te vinden, uitgehakt in een steen, door een smal, nat paadje af te dalen bij de brug langs het beboste rivierravijn. Daarna ga je weer omhoog en kom je nog van alles tegen. Uiteindelijk kom je op een open plaats met een boom met dikke, spiraalvormige takken en dan ben je plotsklaps weer dicht bij de kapel.
Mij zou het niet verbazen als hier bij het ravijn de rituelen hebben plaatsgevonden die aan de basis liggen van het geheim van Rosslyn. Maar... inmiddels begin ik te twijfelen: heb ik deze fantastische reis echt meegemaakt of heb ik mijn eigen sprookje verzonnen?